به خود که آمدم
پرنده رفته بود !
و چه بی پروا ، سکوت شب را
شکسته بود.
او پر می کشید در آسمان و  ، من
به اشتیاق دیدنش
تا بی نهایت حضور ،
دلم گرفته بود.
او پر کشید ....
و چه عریان ، به شهر چشمانم
اشک حرمان به بهانه او
نشسته بود.

به خود که آمدم
پرنده رفته بود
ولی ...
به شوق طلوع دوباره اش ،
ستاره ی شعر  من
در انجماد سیاهی شب
به نظاره نشسته بود .!
 ج _ علیخانی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: