برگ های پاییزی
سرشار از شعور ِ درخت اند
و خاطرات ِ سه فصل را بر دوش می کشند ،
آرام قدم بگذار ....
بر چهره ی تکیده ی آن ها
این برگها حُرمت دارند..
درد ِ پاییز ، درد ِ " دانستن " است ..

که هستی !!؟
که زندگی مرا به قضاوت نشسته ای
میدانم بی نقص نیستم
و آنقدر زندگی نخواهم کرد که بتوانم باشم
اما...

پیش از آنکه انگشتانت را
به اتهامی بسوی من نشانه بگیری ،
ببین دستهای ات چقدر آلوده اند!!

این روزا حوصله خود خودمم ندارم. بعضی وقتها آدم توی برزخ تصمیم گیری میمونه .
بین رفتن و موندن ...... !! دل بریدن از همه ی دلبستگیها.....!!
و دور انداختن دنیای خاطرات گذشته و چشم دوختن به افق آینده ایی سرتاسر مبهم ..!!!!
سخته .... خیلی سخته ....!!

 ج_ علیخانی

آنکه می رود فقط می رود
و آنکه می ماند،

درد می کِشد، غُصه می خورد، بغض می کند، اشک می ریزد،

و همه اینها روحش را به آتش می کشد

و در انتظار برگشتن کسی که شاید دیگر هیچ وقت برنگردد،

آرام، آرام.....خاکستر می شود.!!!

بعضی از آدمها پر از مفهوم هستند
پر از حس های خوب
پر از حرفهای نگفتـه
چه باشند ، هستند
و چه نباشند، باز هم هستند
یادشان
خاطرشان
حس های خوبشان
آدمها
بعضی هایشان
سکوتشان هم پر از حرف هست
پر از مرهم به هر زخم است...

در زمانه ای که مردمانش ،
به راحتی چشم بر زخمهای عریان و کهنه ی نسلها بردگی و بندگی خویش فرو بسته اند،
و با سنگدلی خار بر پای اندیشه و خرد می نهند ....!!
دیگر نمیتوان در آرزوی معجزه چشم بر آسمان دوخت...!
سرگذشت آدمیان به انتهای سکوت زمان نزدیک است..!
وتنها ملائک هستند
که بر این مرثیه زار زار می گریند..!!

ج _ علیخانی

این شبها...
دیگر پیکر بیمارم از گرسنگی به خود نمی پیچد!
مزرعه ی خردم آبستن از خوشه های طلایی گندم است... !!

ج _ علیخانی

غروب که خورشید در پس افق پنهان میشود،
چهره ی غمبارش را در پرده ای بربافته از تار و پودی خونبار

بر پیکره ی خسته زمین فرو می افکند..
گویی او نیز از مصیبت ها و ستم و بیداد اشرف مخلوقات
به تنگ آمده ...!!

ج _ علیخانی

شب از نیمه گذشته ست ،
باده هم دیگر توان بردن هوش از سر
و برون انداختن زبان از دایره ی اختیارم ندارد.!!
گویی او نیز خونبهای تاک تک افتاده را
در ثانیه های کشنده ی بیداری شبانه ام می جوید .!!

ج _ علیخانی

در شهر من...
پسته ها می خندند
به بغضِ نفتیِ گیر کرده در گلوی ایران
به شپش های رقصانِ در جیب
به پینه های دستِ پدری مرد
به سوزشِ چشمِ دخترِ اسفند دود کنِ فال فروش
به غمِ سنگینِ بیوه ای تن فروش
به سرفه های خسته ی مردی که جوانی اش را برای ایران و بغضش گذاشت...
آری... پسته ها به آب خوردن کوزه گر از کوزه شکسته می خندند... !!

روزهايی‌ است كه من تنهايم
با خودم، كاغذ، قلم و روزهايم
می‌ نويسم از خودم از حس بودن
روزهای‌ كهنه را هر دم شمردن
از تو از آن حس گريه كه شبی‌ گم كرده بودم
از تمام لحظه هايی‌ كه شبم را خواب می‌ كرد
می‌ نويسم با مداد، رنگ تيره رنگ خواب
از تو از قايق كه معنا داد به آب
از تو از روزی‌ كه گفتی‌ می‌ روی‌
از خودم، اجبار، تنهايی‌، سراب
از تو از شيرينی‌ از طعم رفاقت
از خودم از تلخی‌ تند شراب
روزهايی‌ است كه من تنهايم
با تبسم، اشک و حسرت
خاطرات تلخ غربت
روزهايی‌ سرد خاموش از ترانه
از ستاره
در گذر از مرز تقدير
گريه های‌ پاره پاره....!

مهشيد اعتماد

فرزندم ...
دیشب در خلوت تنهایی تقویم زندگی ام را ورق زدم
اوراق آن حکایت از زخم ها و دردها ی بی درمان داشت
سعی در قیاس خودبا دیگر آدمیان نیکو سرشت کردم
با سنگ هر دین و مذهب و مسلکی که خود را محک زدم
و هر چه خود را سنجیدم ، دریافتم که:
آخر الامر دوزخی ام و ماوایی جز جهنم مرا راه نیست ... !!
چاره ای نیست ... باید تقدیر و سرنوشت را پذیرفت .. !!
جهنم آخرین مکان من خواهد بود !
فرزندم....
در فراقم صبور باش و ناراحت تنهایی ام نباش
آنجا نیچه .... صادق هدایت .... برشت .... هم هستند.. !!

ج _ علیخانی

آدم های ساده را دوست دارم!
همان ها که بدی هیچ کس را باور ندارند!
همان ها که برای... همه لبخند دارند!
همان ها که همیشه هستند، برای همه هستند!
آدم های ساده را باید مثل یک تابلوی نقاشی ساعت ها تماشا کرد؛
عمرشان کوتاه است!!
آدم های ساده را دوست دارم!
بوی ناب “ آدم ” می دهند !!

بر بالشی که از مرگ پرندگان پر شد ...

نمی توان خواب پرواز دید ... !!!

بی سوادان قرن ۲۱ کسانی نیستند که نمی توانند بخوانند و بنویسند، بلکه کسانی هستند که نمی توانند آموخته های کهنه را دور بریزند و دوباره بیاموزند. !!

آلوین تافلر

مرد زندانی می خندید
شاید به زندانی بودن خویش،
شاید هم به آزاد بودن ما
راستی زندان کدام سوی میله هاست ؟ !!!

ارنستو چگوارا

اغلبِ درد‌ها را مرور زمان، درمان نمی‌‌کند؛
نقشی که زمان در این میان ایفا می‌‌کند،
این است که درد را از یک مرکز ثقل، هنرمندانه به مرکز ثقل دیگری می‌‌راند.

در زندگی روزهای مهمی است، آدم هایی را ملاقات می کنیم که مثل: یک شعر زیبا، وجود ما را از هیجان به ارتعاش می آورند. آدم هایی که غنای دست دادنشان همدلی نا گفته ای را بیان می دارد و سرشت مطبوع و سرشار آنها به جان مشتاق و بی قرار ما آرامشی شگفت را ارمغان می دهد که خداوند در هسته ای آن است. پیچیدگی ها و تحریک پذیری ها و نگرانی هایی که ما را در خود گرفته اند، مثل: خوابی ناخوشایند می گذرند و ما بیدار می شویم تا زیبایی دنیای واقعی خداوند را به چشم هایی دیگر ببینیم و با گوش هایی تازه بشنویم!

"هلن کلر"

بهشت ثروتمندان از دوزخ فقرا پدید آمده است.

"ویکتور هوگو"

ذهن ما زندان است
ما در آن زندانی
قفل آن را بشکن
در آن را بگشای
و برون آی ازین دخمه ظلمانی
نگشایی گل من
خویش را حبس در آن خواهی کرد
همدم جهل در آن خواهی شد
همدم دانش و دانایی محدوده خویش
و در این ویرانی
همچنان تنگ نظر می مانی
هر کسی در قفس ذهنی خود زندانی است
ذهن بی پنجره دود آلود است
ذهن بی پنجره بی فرجام است
بگشاییم در این تاریکی روزنه ای
بگذاریم زهر دشت نسیمی بوزد
بگذاریم ز هر موج خروشی بدمد
بگذاریم که هر کوه طنینی فکند
بگذاریم ز هر سوی پیامی برسد
بگشاییم کمی پنجره را
بفرستیم که اندیشه هوایی بخورد
و به مهمانی عالم برود
گاه عالم را درخود به ضیافت ببریم
بگذاریم به آبادی عالم قدمی
و بنوشیم ز میخانه هستی قدحی
طعم احساس جهان را بچشیم
و ببخشیم به احساس جهان خاطره ای
ما به افکار جهان درس دهیم
و زافکار جهان مشق کنیم
و به میراث بشر
دین خود را بدهیم
سهم خود را ببریم
خبری خوش باشیم
و خروسی باشیم
که سحر را به جهان مژده دهیم
نور را هدیه کنیم
و بکوشیم جهان
به طراوت و ترنم
تسکین و تسلی برسد
و بروید گل بیداری، دانایی، آبادی
در ذهن زمان
و بروید گل بینایی، صلح، آزادی، عشق
در قلب زمین
ذهن ما باغچه است
گل در آن باید کاشت
و نکاری گل من
علف هرز در آن میروید
زحمت کاشتن یک گل سرخ
کمتر از زحمت برداشتن
هرزگی آن علف است
گل بکاریم بیا
تا مجال علف هرز فراهم نشود
بی گل آرایی ذهن
نازنین ؛
نازنین ؛
نازنین
هرگز آدم ، آدم نشود. !!

ای کاش دریچه ی چشمانت
باز میشد بر روی نور
و پنجره ی قلبت با بلندای وسعت بیداری روح ، دوستی داشت ... !
تا سفره ی درونت از برکت احساس خوب انسانی غنی میشد
و بوی خوب آدمیتت فرشتگان گریان خدا را مست میکرد . !!

ج _ علیخانی

خرد فانوس راه توست
در کوره راه جهل و تاریکی ،
فانوس را بالا بگیر ،
شب سیاه و ظلمانی هنوز در پوست شهر ...
سایه انداخته .!!

ج _ علیخانی

زمین می لرزد ...
زمان می تازد ...
وتن آدمی می پوسد
در کویر خشک زندگی
این روزها ...
آسمان ، عطش باران دارد !!

ج _ علیخانی

آینه هم این روزها
از ما گریزان است
شرم دارد دیده بر ما بتابد!
از مصیبتی که به پا کردیم
از نیشی که به نام نوش تحفه دادیم
و از جهلی که بدان لباس سلامت پوشاندیم !
سر گذشت ما ، چه می شود زین پس ؟؟
در سرزمین وارونه ها ... !
و زندگی در سرزمین زنگارها ...!!

ج _ علیخانی

من مشرقی ام...
زاده ی سرزمین سترگ غم و اندوه
همبستر با تند باد خواهشها
زخم خورده از خنجر گذشته ی سیاه
و مسافر گردنه های صعب العبور فاصله ها
این روزها ...
با دستهای زخمی خود
در کاخهای پنهان شده در دیوار آرزوها
گور کنی را پیشه کرده ام
گوری به بلندای مرگ حقیقت ...!!

ج _ علیخانی

دیروز ،نانی در سفره داشتم آکنده از بوی گندم خدا
جامی و آبی جوشیده از رودهای نفس بهار
امروز، نانی دارم نهفته در کاسه ی خون
و جامی لبریز از شرنگ و فسون
کاروان زمان بایست
فردایت را نمیخواهم
من در گذشته می مانم..!!

ج _ علیخانی

من بـه چـشم‌هـای بـی‌قـرار تـو قـول می‌دهـم
ریـشه‌هـای مـا بـه آب
شاخـه‌هـای مـا بـه آفـتاب مـی‌رسد. مـا دوبــاره سبـــز می‌شویـم.

قیصر امین پور

آدم هـا می آینـد….
زنـدگی می کننـد
می میـرنـد و می رونـد …
امـا فـاجعـه ی زنـدگی ِ تــو
آن هـنگـام آغـاز می شـود
کـه آدمی می رود امــا نـمی میـرد!
مـی مـــانــد
و نبـودنـش در بـودن ِ تـو
چنـان تـه نـشیـن می شـود
کـه تـــو می میـری ،
در حالـی کـه زنــده ای …

يك شب تو به خواهش دلم خنديدي
آن شبي كه ماه مثل من تنها بود
بگذار كه در سپيده صبح،دلم
با واژه و با خيال در آميزد
از خامي خود براي تو بنويسد
روز است و تمام چيزها روشن تر
ديشب تو نه به خواهش من خنديدي
نه از آن رنجيدي
تو فقط ترسيدي
از تپش هاي دلي كز باران
خاطراتي دارد
خاطراتي شيرين
لحظه ها مي گذرد،من ديريست
از تپش هاي دلم مي ترسم
ديگران مي خندند
ديگران مي رنجند
ديگران مي ترسند
و تو هم ترسيدي...

امروز تو دیگر نیستی
و من در غم نبودن تو
درد میکشم
یک چیز را میدانی ؟
زمانی که بودی هم
از ترس اینکه روزی شاید نباشی
باز هم درد میکشیدم .

علیرضا رادمهر

این روزها ...
عجیب بوی نفس های تورا میدهد
گویی , تو اتفاق می افتی و من دچار میشوم
تمام '' من '' دارد '' تو '' میشود
باور میکنی ؟

از ... ذهـــن ...
تا ... دهـــن ...
فقط یک "نقطـــه " فاصله هست
تا وقتی ذهنمون رو باز نکردیم...
دهنمون رو باز نکنیم !!!

با من سخن بگو
ای فرجامِ رهایی

سخن بگو
از پنهانِ به خوف نشسته
از رویدادِ سانحه

سخن بگو
از انفجارِ باروت
از قطعاتِ از هم پاشیده ی انسان

سخن بگو
از دودِ هشدار
از نقشه ی شومِ بیمار
و از سقوطِ بی وقفه ی احساس

با من سخن بگو
از بی درمانِ درد
از پلیدی
و از بی رحمیِ ساعت
هنگامِ فرو رفتنِ گلوله به سینه ی آرزو
سخن بگو!
...
به گوشِ انتظار
رنج است سکوت
زبان می کند طلب
واقعه را به گویش
التیام نیست
بی تلاطمِ تو
آنگاه که عقربه ی زمان
می شود بی قرار به جراحتِ خشم
سخن بگو!


رضا نیکخو

کلماتم را
در جوی سحر می شویم
لحظه هایم را
در روشنی باران ها
تا برای تو شعری بسرایم روشن
تا که بی دغدغه بی ابهام
سخنانم را
در حضور باد
این سالک دشت و هامون
با تو بی پرده بگویم
که تو را
دوست می دارم تا مرز جنون


شفیعی کدکنی